آنچه در این مقاله خواهید خواند

تمام خدمات سایت سلامتی ۲۴ برای بیماران رایگان است

آپنه خواب

معرفی بیماری

آپنه‌ خواب، نوعی اختلال خواب جدی است که در آن تنفس به‌ طور مکرر قطع می‌شود و دوباره ادامه می یابد. اگر با صدای بلند خروپف می‌کنید و حتی پس از یک خواب شبانه‌ کامل بازهم احساس خستگی دارید، ممکن است آپنه‌ خواب داشته باشید.

انواع اصلی آپنه‌ خواب عبارتند از:

آپنه‌ خواب انسدادی: فرم شایع‌تر آپنه است و زمانی رخ می دهد که عضلات گلو شل می‌شوند.
آپنه‌ خواب مرکزی: این نوع آپنه، زمانی اتفاق می‌افتد که مغز شما سیگنال‌های صحیحی به عضلات کنترل‌کننده‌ تنفس نمی ‌فرستد.
سندروم آپنه‌ خواب مختلط: این نوع که آن را با عنوان آپنه‌ خواب مرکزیِ نیازمند به درمان نیز می شناسند، زمانی اتفاق می افتد که شخص به صورت همزمان، دچار آپنه‌ خواب انسدادی و مرکزی باشد.

اگر گمان می‌کنید که ممکن است به یکی از انواع آپنه‌ خواب مبتلا باشید، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. درمان این عارضه می‌تواند علائم شما را بهبود بخشد و به پیشگیری از مشکلات قلبی و سایر عوارض نیز کمک کند.

علائم و نشانه ها

از آنجا که علائم و نشانه‌های آپنه‌ خواب انسدادی و مرکزی، مشترک هستند، گاهی اوقات تشخیص نوع آپنه دشوار خواهد بود.

شایع ترین علائم و نشانه‌های آپنه‌ خواب انسدادی و مرکزی امل موارد زیر است:

خروپف کردن با صدای بلند
تنفس منقطع در طول خواب؛ به گونه ای که دیگران نیز متوجه‌ شوند.
پریدن ناگهانی از خواب در اثر تنگی نفس
بیدار شدن از خواب با دهان خشک
سردرد صبحگاهی
دشواری در خوابیدن و در خواب ماندن (بی ‌خوابی)
خواب‌آلودگی شدید طی روز (اختلال پُر خوابی)
کمبود توجه و تمرکز در بیداری
تحریک‌ پذیری و کج خلقی

چه وقت باید به پزشک مراجعه کرد؟

خرو پف با صدای بلند، می تواند نشان دهنده یک مشکل جدی باشد. اما همه افرادی که دچار آپنه خواب هستند، خر و پف نمی کنند. اگر علائم و نشانه های آپنه خواب را در خود مشاهده می کنید، به پزشک مراجعه کنید. از پزشک در مورد علل خواب آلودگی، احساس خستگی و بدخلقی خود سوال کنید.

علت ها

آپنه‌ خواب انسدادی

آپنه‌ انسدادی زمانی رخ می‌دهد که ماهیچه‌های پشت گلوی شما شل می‌شوند. این عضلات از نرم کام، زبان کوچک، لوزه‌ها، دیواره‌های جانبی گلو و زبان محافظت می‌کنند.

زمانی که این عضلات شل می‌شوند، به هنگام عمل دَم، مسیر های تنفسی باریک یا بسته می‌شود و شما نمی‌توانید هوای کافی دریافت کنید. این امر ممکن است سطح اکسیژن خون را پایین بیاورد.

مغز شما این ناتوانی در نفس کشیدن را حس می‌کند و شما را برای مدت کوتاهی از خواب بیدار می‌کند تا بتوانید راه هوایی خود را مجددا باز کنید. این بیدار شدن معمولا آن‌قدر کوتاه است که شما آن را به یاد نمی‌آورید.

ممکن است در حین خوابیدن صدای خرناس، خفگی یا نفس‌نفس زدن از شما شنیده شود. این الگو می‌تواند در طول شب، 5 تا 30 بار و یا بیشتر در هر ساعت تکرار شود. بنابراین نمی توانید به خواب عمیق و مطلوب فرو روید.

علل آپنه‌ خواب مرکزی

شیوع این نوع آپنه خواب، نسبت به آپنه‌‌‌ خواب انسدادی، کمتر است و زمانی رخ می‌دهد که مغز شما نتواند سیگنال‌ها را به عضلات تنفسی انتقال دهد. این امر، به این معنی است که شما برای مدتی کوتاه هیچ تلاشی برای نفس کشیدن نمی‌کنید. بنابراین، ممکن است که با تنگی نفس از خواب بیدار شوید یا برای به‌خواب رفتن یا در خواب ماندن دچار مشکل باشید.

عوامل خطر

آپنه‌ خواب می‌تواند برای تمامی افراد و حتی کودکان نیز اتفاق بیفتد. برای هر انسانی اتفاق بیفتد. اما عوامل خاصی وجود دارند که می توانند احتمال بروز این اختلال و عارضه را افزایش ‌دهند:

عواملی که احتمال ابتلا به آپنه‌ خواب انسدادی را افزایش می دهند، عبارتند از:

اضافه وزن: چاقی، تا حد زیادی خطر بروز آپنه خواب را افزایش می دهد. رسوبات چربی در اطراف مسیر های تنفسی فوقانی می‌تواند تنفس شما را مسدود سازد. اما تمامی افرادی که آپنه‌ خواب دارند، چاق نیستند.
دور گردن: افرادی که گردن‌های کلفت‌تری دارند، ممکن است مسیر های تنفسی باریک‌تری داشته باشند.
باریک بودن مسیر تنفسی و راه های عبور هوا: ممکن است به‌ طور ارثی و ژنتیکی، مسیر های تنفسی شما باریک بوده و یا لوزه‌ها یا آدنوئیدها بزرگ شوند و راه هوایی را مسدود کنند، مخصوصا در کودکان مبتلا به آپنه‌ خواب.
جنسیت مذکر: احتمال ابتلا به آپنه‌ خواب در مردان 2 برابر بیشتر از زنان است. با وجود این، خطر ابتلا به آپنه‌ خواب در زنان نیز در صورت داشتن اضافه وزن و همچنین بعد از یائسگی افزایش بیشتر خواهد بود.
سنین بالا: آپنه‌ خواب در سالمندان بسیار شایع‌تر است.
سابقه‌ی خانوادگی: اگر یک یا چند نفر از اعضای خانواده‌ی شما مبتلا به آپنه‌ خواب باشند، خطر ابتلای شما نیز به این عارضه بیشتر است.
مصرف الکل، آرام‌بخش‌ها و خواب‌آورها: این مواد ماهیچه‌های گلو را شل می‌کنند که می تواند آپنه خواب انسدادی را شدت بخشد.
سیگار کشیدن: احتمال ابتلای افراد سیگاری به آپنه‌ خواب انسدادی، 3 برابر بیش از افرادی است که هرگز سیگار نکشیده‌اند. سیگار کشیدن می‌تواند میزان التهاب و احتباس مایع را در مسیر های تنفسی فوقانی افزایش دهد.
گرفتگی بینی: اگر در نفس کشیدن از بینی مشکل دارید، خواه این مشکل به‌ دلیل ساختار تنفسی شما باشد و یا ناشی از آلرژی، احتمال ابتلای شما به آپنه‌ خواب انسدادی بیشتر خواهد بود.

آپنه خواب مرکزی

عوامل خطر ابتلا به آپنه‌ خواب مرکزی عبارتند از:

سنین بالا: افراد میانسال و سالمند، در معرض خطر بیشتری برای دچار شدن به آپنه‌ خواب مرکزی قرار دارند.
جنسیت مذکر: احتمال بروز آپنه خواب در مردان بیشتر از زنان است.
اختلالات قلبی: نارسایی های قلبی مادرزادی، می تواند خطر افراد مبتلا به نارسایی احتقانی قلب، بیشتر در معرض خطر ابتلا به آپنه‌ خواب مرکزی قرار دارند.
استفاده از مُسکن‌های نارکوتیک (مخدر): داروهای اپیوئید (مخدر)، خصوصا انواع طولانی‌اثر آنها مانند متادون، خطر ابتلا به آپنه‌ خواب مرکزی را افزایش می‌دهند.
سکته‌ مغزی: افرادی که قبلا دچار سکته‌ مغزی شده‌اند، بیشتر از دیگران در معرض خطر ابتلا به آپنه‌ خواب مرکزی یا آپنه‌ خواب مرکزی نیازمند به درمان، قرار دارند.

عوارض و پیامدهای آپنه خواب

آپنه‌ خواب، یک مشکل پزشکی جدی محسوب می شود که می تواند عوارض زیر را به همراه داشته باشد

خستگی در طول روز: بیدار شدن های مکرر که در اثر آپنه‌ خواب رخ می دهند، باعث می شوند خواب عمیق و نرمال وجود نداشته باشد. افراد مبتلا به آپنه‌ خواب اغلب به خواب‌آلودگی شدید در طول روز، خستگی و تحریک‌پذیری دچار می‌شوند.

در این حالت ممکن است شما برای تمرکز کردن با مشکل واجه شوید یا متوجه شوید که در محل کار، در حین تماشای تلویزیون یا حتی درهنگام رانندگی خواب‌تان می‌برد. احتمال تصادف وسایل نقلیه یا بروز حادثه در محل کار در افراد مبتلا به آپنه‌ خواب بیشتر است.

همچنین ممکن است که احساس کنید تند مزاج، دمدمی‌مزاج یا افسرده شده‌اید. کودکان و نوجوانان مبتلا به آپنه‌ خواب ممکن است عملکرد ضعیفی در مدرسه داشته باشند یا مشکلات رفتاری پیدا کنند.

فشار خون بالا یا مشکلات قلبی: اُفت‌ ناگهانی سطوح اکسیژن خون که در طول آپنه‌ خواب اتفاق می‌افتد، فشار خون را افزایش می‌دهد و سیستم قلبی‌-عروقی را تحت فشار قرار می‌دهد. اگر آپنه‌ خواب انسدادی دارید، خطر ابتلای شما به فشار خون بالا بیشتر خواهد بود.

آپنه‌ خواب انسدادی می‌تواند خطر حملات قلبی مکرر و ضربان قلب غیرطبیعی از جمله فیبریلاسیون دهلیزی را افزایش دهد. آپنه‌ خواب انسدادی، احتمال سکته مغزی را نیز افزایش می‌دهد. اگر بیماری قلبیِ زمینه‌ای وجود داشته باشد، اپیزودهای متعدد کاهش اکسیژن خون (هیپوکسی یا هیپوکسمی) می‌تواند به مرگ ناگهانی ناشی از نامنظمی ضربان قلب منجر شود.

دیابت نوع 2: افراد مبتلا به آپنه‌ خواب در مقایسه با افرادی که این اختلال خواب را ندارند، بیشتر در معرض ابتلا به مقاومت به انسولین و دیابت نوع 2 قرار دارند.
سندروم متابولیک: این اختلال، که شامل بیماری های قلبی، فشار خون بالا، کلسترول غیرطبیعی، قند خون بالا و افزایش اندازه‌ دور کمر است، می تواند با افزایش خطر بیماری های قلبی در ارتباط باشد.
عوارض ناشی از مصرف داروها و عمل جراحی: مصرف برخی از داروها و همچنین بیهوشی عمومی در افراد مبتلا به آپنه‌ خواب انسدادی، ممکن است که عوارضی را درپی داشته باشد. احتمال دچار شدن این افراد به عوارض پس از جراحی در جراحی‌های مهم، بیش از دیگران است، چرا که آنها مستعد ابتلا به مشکلات تنفسی هستند، به‌خصوص هنگامی که بی‌حال یا بیهوش به پشت دراز می‌کشند. قبل از عمل جراحی به پزشک‌تان اطلاع دهید که به آپنه‌ خواب دچارید و تحت چه درمانی هستید.
مشکلات کبدی: معمولا نتایج غیرعادی آزمایشات عملکردی کبد، بیشتر در افراد مبتلا به آپنه‌ خواب مشاهده می شود و این قبیل افراد بیشتر به زخم های کبد دچار می شوند (عارضه‌ای که به آن کبد چرب غیرالکلی می گویند).
داشتن همسری که دارای اختلالات خواب است: خروپف با صدای بلند می‌تواند مانع شود که اطرافیان شما، ازجمله همسرتان استراحت و خواب کافی داشته باشند. بنابراین همسر شما یا باید اتاق خواب خود را عوض کند و یا این وضعیت را تحمل کند که در نتیجه از خواب کافی محروم خواهد شد.

تشخیص آپنه خواب

پزشک، براساس علائم و نشانه‌هایی که دارید و همچنین با توجه به سابقه اختلالات خواب در شما، این مشکل را بررسی خواهد کرد.

همچنین پزشک ممکن است شما را به یک مرکز اختلال خواب ارجاع دهد. در این مرکز، متخصص خواب می‌تواند تشخیص دهد که به چه نوع بررسی ها و ارزیابی‌های دیگری نیاز دارید.

چنین ارزیابی‌هایی معمولا شامل نظارت شبانه بر تنفس و سایر عملکردهای بدن در طول خواب می‌شوند. حتی ممکن است که خواب فرد در خانه مورد آزمایش قرار بگیرد. تست‌هایی که برای تشخیص آپنه‌ خواب به‌ کار می‌روند، عبارتند از:

پلی‌سومنوگرافی یا تست خواب شبانه: در طول این تست، شما به دستگاهی وصل می‌شوید که فعالیت قلب، ریه، مغز، الگوهای تنفس، حرکات دست و پا و سطوح اکسیژن خون شما را در حین خواب تحت نظر می‌گیرد.
تست‌های خواب خانگی: در بعضی موارد، پزشک ممکن است تست‌های ساده‌ای برای تشخیص آپنه‌ خواب در اختیار شما قرار ‌دهد که می‌توانید در خانه از آنها استفاده کنید. این تست‌ها معمولا شامل اندازه‌گیری ضربان قلب، سطح اکسیژن خون، جریان هوا و الگوهای تنفسی هستند. اگر آپنه‌ خواب داشته باشید، نتیجه‌ آزمایشات، اُفت سطح اکسیژن خون در طول آپنه‌ها و افزایش متعاقب آنها با بیدار شدن را نشان می‌دهد.

اگر این نتایج غیرعادی باشند، ممکن است که پزشک‌ بتواند بدون انجام آزمایشات بیشتر، درمان شما را آغاز کند. دستگاه‌های قابل‌ حملی که برای نظارت بر خواب به‌ کار می‌روند، تمام موارد آپنه‌ خواب را شناسایی نمی‌کنند، بنابراین ممکن است حتی اگر نتایج اولیه‌ آزمایشات نیز عادی باشند، پزشک‌ باز هم پلی‌سومنوگرافی را توصیه کند.

اگر آپنه‌ خواب انسدادی داشته باشید، ممکن است پزشکتان شما را به یک متخصص گوش، حلق و بینی ارجاع دهد تا احتمال وجود هرگونه انسداد (گرفتگی) در بینی یا حلق بررسی شود. ممکن است که برای بررسی علل احتمالی آپنه‌ خواب مرکزی، لازم باشد که به متخصص قلب و عروق (کاردیولوژیست) یا متخصص سیستم عصبی (نورولوژیست) نیز مراجعه کنید.

درمان آپنه خواب

در موارد خفیف تر آپنه‌ خواب، پزشک ممکن است فقط ایجاد تغییراتی در سبک زندگی؛ مثل کاهش وزن یا ترک سیگار را توصیه کند. اگر دچار حساسیت های تنفسی باشید، پزشک‌ می تواند روش های درمانی خاصی را برای از بین بردن آلرژی‌ توصیه کند. اگر با این اقدامات، علائم و نشانه‌هایتان بهبود نیافتند و یا اگر مبتلا به آپنه‌ متوسط تا شدید باشید، روش‌های درمانی دیگری نیز وجود دارند.

ابزارها و دستگاه های خاصی وجود دارند که می‌توانند به باز کردن راه های هوایی بسته‌شده و انسداد یافته، کمک کنند. در موارد دیگر، ممکن است به عمل جراحی نیاز باشد.

روش های درمانی موجود

فشار مثبت مداوم راه هوایی (CPAP): اگر آپنه‌ خواب متوسط تا شدید داشته باشید، می‌توانید از دستگاهی استفاده کنید که هوا را از طریق ماسکی که درهنگام خواب روی بینی‌تان قرار می‌گیرد، وارد بینی‌تان می‌کند. فشار هوایی که این دستگاه ایجاد می‌کند، کمی بیشتر از فشار هوای اطراف است و به اندازه‌ای است که مسیرهای هوایی فوقانی شما را باز نگه دارد و از این طریق از آپنه و خروپف جلوگیری کند.

اگرچه CPAP ، رایج ترین و مطمئن‌ترین روش درمان آپنه‌ خواب است، اما برخی افراد آن را پرزحمت یا غیر راحت به شمار می آورند. از این رو، عده‌ای این روش درمان را رها می‌کنند، اما اکثر افراد با کمی تمرین یاد می‌گیرند که چگونه کشش بندها را طوری تنظیم کنند که هم احساس راحتی کرده و هم فشار هوای مناسبی دریافت کنند.

ممکن است برای پیدا کردن ماسکی که با آن احساس راحتی می‌کنید، لازم باشد که بیش از یک نوع ماسک را امتحان کنید. استفاده از دستگاه رطوبت‌ساز به همراه دستگاه CPAP برای برخی افراد موثر است. اگر در استفاده از این دستگاه به مشکل برخوردید، آن را کنار نگذارید. در این‌ باره با پزشک‌ خود مشورت کنید و از او بپرسید که انجام چه تغییراتی می‌تواند راحتی شما را برای استفاده از دستگاه افزایش دهد.

به‌علاوه، اگر با وجود استفاده از این دستگاه، همچنان خروپف می‌کنید یا خروپف‌تان دوباره شروع شده است، می توانید با پزشک‌ خود تماس بگیرید. ممکن است لازم باشد هر بار که وزن‌تان تغییر می کند، فشار دستگاه CPAP مجددا تنظیم شود.

سایر دستگاه‌های فشار مسیر های تنفسی: اگر استفاده از دستگاه CPAP همچنان برای شما دشوار است، می‌توانید از دستگاه دیگری استفاده کنید که درهنگام خواب، فشار هوا را به‌ طور اتوماتیک تنظیم می‌کند ( auto-CPAP). دستگاه دیگری به نام BPAP یا فشار مثبت مسیر تنفسی از نوع دوسطحی نیز وجود دارد. این دستگاه‌ها درهنگام دم، فشار هوای بیشتر و درهنگام بازدم، فشار هوای کمتری را فراهم می‌کنند.

ابزارهای دهانی‌‌: گزینه‌ی دیگر، پوشیدن ابزاری دهانی است که برای باز نگه داشتن گلوی شما طراحی شده است. مطمئنا CPAP مؤثرتر از ابزارهای دهانی است، اما استفاده از ابزارهای دهانی راحت‌تر است. برخی از آنها طوری طراحی شده‌اند که با جلو آوردن فک، راه گلو را باز نگه می‌دارند؛ که گاهی اوقات می‌تواند خروپف و آپنه‌ خواب انسدادی خفیف را بهبود بخشد.

دندانپزشکتان نیز می‌تواند این ابزار را برایتان تجویز کند. ممکن است که لازم باشد تا قبل از پیدا کردن ابزار مناسب، ابزارهای مختلفی را امتحان کنید.

هنگامی که ابزار مناسب را یافتید، برای اطمینان از این که این ابزار هنوز برایتان مناسب است و برای این که کاملا طرز استفاده از آن را یاد بگیرید، به‌ طور مرتب با دندان ‌پزشک خود در ارتباط باشید و با او تمرین کنید. همچنین پزشک می تواند علائم شما را به طور مجدد بررسی کند.

جراحی

جراحی معمولا گزینه اس است که اگر سایر روش‌های درمانی مؤثر واقع نشوند، پزشک آن را به شما توصیه می‌کند. عموما حداقل سه ماه بعد از این که سایر گزینه های درمانی را امتحان کرده باشید، جراحی به عنوان گزینه ای دیگر در نظر گرفته می شود. با این حال برای تعداد معدودی از افراد که دچار مشکلات خاص ساختاری در فک و آرواره شان هستند، جراحی می تواند گزینه خوبی باشد.

گزینه های جراحی شامل موارد زیر هستند:

برداشتن بافت: در این روش که اوولوپالاتوفارینگوپلاستی (uvulopalatopharyngoplasty) نامیده می‌شود، پزشک‌ بافتی را از پشت دهان و بالای گلوی‌ شما خارج می‌کند. لوزه‌ها و آدنوئیدها نیز معمولا برداشته می‌شوند.

این نوع جراحی، می‌تواند مانع از لرزیدن ساختارهای حلق و درنتیجه پیشگیری از خروپف شود. این روش نسبت به CPAP تأثیر کمتری دارد و به عنوان درمان قطعی نیز برای آپنه‌ خواب انسدادی به شمار نمی رود.

جمع شدگی بافت: گزینه دیگری که وجود دارد، کوچک کردن بافت عقب دهان و گلو با استفاده از انرژی رادیوفرکانسی (قطع رادیوفرکانسی) است که می‌تواند گزینه‌ مناسبی برای افرادی باشد که نمی‌توانند CPAP یا ابزارهای دهانی را تحمل کنند.
جابه‌جایی فک: در این روش، استخوان فک شما به سمت جلو حرکت داده می‌شود. این کار، فضای پشت زبان و کام نرم را بزرگ می‌کند و احتمال انسداد را کاهش می‌دهد. به این روش، توسعه‌ی ماگزیلا مندیبولار گفته می‌شود.
کاشت: پس از آنکه شما بی‌حسی موضعی دریافت کردید، میله‌هایی پلاستیکی از طریق عمل جراحی در داخل کام نرم جای‌گذاری می‌شوند.
تحریک عصب: برای این کار، به کمک جراحی ابزاری را ته حلق کار می گذارند که کار آن تحریک عصب خاصی است که کنترل زبان را به عهده دارد (عصب زیر زبانی). این تحریک اضافی، باعث می شود که زبان در موقعیتی قرار گیرد که راه های هوایی و مسیر های تنفسی باز باشند. در این زمینه نیاز به مطاللعات بیشتر وجود دارد.
ایجاد یک مسیر هوایی جدید (تراکستومی): اگر سایر روش‌های درمانی برای شما مؤثر واقع نشوند و شما مبتلا به آپنه‌ خواب شدید و خطرناک باشید، ممکن است که به این جراحی نیاز پیدا کنید. جراح در این روش، سوراخی در گردن ایجاد می‌کند و یک لوله پلاستیکی یا فلزی را در آن قرار می‌دهد تا بتوانید ‌از طریق آن نفس بکشید.

این سوراخ را باید در طول روز بپوشانید اما به هنگام خواب، پوشش آن را برمی دارید تا بتوانید از طریق آن نفس بکشید. با این کار مجبور نیستید تا برای نفس کشیدن از راه هوایی مسدود گلو استفاده کنید و در عوض با ریه‌های خود نفس می‌کشید.

عمل‌های جراحی دیگری نیز هستند که به‌ وسیله‌ی پاک‌سازی یا بزرگ کردن مسیر هوایی به کاهش خروپف و درمان آپنه‌ خواب کمک می‌کنند:

جراحی برای برداشتن لوزه‌ها یا آدنوئیدهای بزرگ‌
جراحی کاهش وزن (جراحی چاقی)

سبک زندگی و درمان‌های خانگی

در برخی موارد، ممکن است که خودمراقبتی، مناسب‌ترین راهی باشد که می‌توانید برای مقابله با آپنه‌ خواب انسدادی و احتمالا آپنه‌ خواب مرکزی به‌ کار ببرید. می توانید این نکات و اقدامات را رعایت کنید:

اضافه وزن خود را کاهش دهید: حتی کاهش وزن اندک نیز می‌تواند به کم کردن میزان تنگی حلق شما کمک کند. در بعضی موارد، اگر به وزن سالم برگردید، ممکن است که آپنه‌ خواب به‌طور کامل بهبود یابد. اما اگر وزن‌تان مجددا افزایش یابد، آپنه‌ خواب نیز عود خواهد کرد.
ورزش کنید: ورزش منظم می‌تواند به کاهش علائم آپنه‌ خواب انسدادی، حتی بدون کاهش وزن نیز کمک کند. سعی کنید حد اقل 30 دقیقه فعالیت بدنی متوسط را در برنامه روزانه خود جای دهید.
از مصرف الکل و داروهای خاصی مثل آرام‌بخش‌ها و قرص‌های خواب‌آور پرهیز کنید: این موارد می توانند ماهیچه‌های پشت حلق شما را شل کنند که این امرممکن است در تنفس شما ایجاد اختلال کند.
به‌ جای خوابیدن به پشت، به پهلو و یا بر روی شکم‌ بخوابید: خوابیدن به پشت می‌تواند باعث شود که زبان و نرم کام شما به پشت گلو خم شوند و مسیر های تنفسی را مسدود سازند.
سیگار نکشید: اگر سیگاری هستید، به دنبال راهی برای ترک آن بگردید.

آمادگی برای ملاقات با پزشک

اگر شما یا همسرتان گمان می کنید که مبتلا به آپنه‌ خواب هستید، می توانید با یک پزشک عمومی یا پزشک خانوادگی‌تان در این باره صحبت کنید. در بعضی موارد نیز ممکن است بلافاصله به یک متخصص اختلالات خواب ارجاع داده شوید.

موارد زیر می تواند به شما کمک کند تا برای ملاقات با پزشک آماده شوید.

کاری که می توانید انجام دهید

زمانی که از پزشک مورد نظر خود نوبت ملاقات می گیرید، در مورد اقداماتی که باید پیش از ملاقات با پزشک انجام دهید، از منشی سوال کنید. اقداماتی از جمله رعایت رژیم غذایی خاص و یا یادداشت ساعات و الگوی خواب.

تمام علائم‌ خود را یادداشت کنید: ازجمله علائمی که ممکن است از نظر شما ارتباطی با مشکل فعلی‌تان نداشته باشند.

اطلاعات شخصی مهم خود را یادداشت کنید: ازجمله تمام فشارها و استرس های اخیر در زندگی.
لیستی از تمام داروهای مصرفی خود؛ از جمله ویتامین‌ها یا مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید، به همراه دوز آنها تهیه کنید.
سؤالات مورد نظرتان را یادداشت کنید تا آنها را از پزشک بپرسید.

در صورت امکان، یکی از اعضای خانواده تان را همراه خود ببرید تا او بتواند اطلاعاتی را که پزشک به شما می دهد، به خاطر بسپارد. همچنین شخص همراه شما می تواند به علائمی که دارید نیز واقف بوده و آنها را برای پزشک شرح دهد.

برخی از سوالاتی که می توانید در زمینه اختلال آپنه خواب از پزشک بپرسید، عبارتند از:

علل احتمالی این علائم کدامند؟
به انجام چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟ چگونه باید برای انجام این آزمایشات آمادگی کسب کنم؟
آیا این مشکل موقتی است یا طولانی ‌مدت؟
چه نوع درمان‌هایی برای این مشکل وجود دارد؟
کدام روش درمانی برای من مناسب‌ تر خواهد بود؟
من بیماری های دیگری نیز دارم. چگونه این مشکل را همراه با دیگر بیمار های خود کنترل و مدیریت کنم؟
آیا باید به یک متخصص مراجعه کنم؟

علاوه‌ بر این سؤالات، اگر موارد دیگری نیز به ذهنتان رسید، می توانید از پزشک‌ خود بپرسید.

از پزشک چه انتظاری می توان داشت؟

احتمالا پزشک‌ سؤالاتی از شما می پرسد که عبارتند از:

از چه زمانی متوجه‌ این علائم در خود شدید؟
آیا این علائم مداوم هستند یا رفت و برگشت می کنند؟
شدت این علائم چقدر است؟
همسر شما، علائمتان را چگونه توصیف می‌کند؟
آیا هنگامی که تنفس شما در خواب قطع می‌شود، متوجه این امر می‌شوید؟ در این صورت، هر شب چند بار این حالت برایتان رخ می دهد؟
آیا عاملی وجود دارد که به کاهش علائم‌تان کمک کند؟
آیا عاملی هست که باعث بدتر شدن این علائم شود؟ مثل وضعیت خوابیدن یا مصرف الکل