اختلال شخصیت نمایشی

این افراد تحریک‌پذیر و هیجانی‌اند و رفتاری پررنگ و لعاب، نمایشی و برونگرایانه دارند. آنها دوست دارند مورد توجه همه باشند و به همین دلیل اغلب‌ نسبت به ظاهر خود بسیار وسواس به خرج می‌دهند. آنها زمان زیادی را صرف خرید و آراستن خود می‌کنند تا مطابق با آخرین مد روز در جمع ظاهر شوند. این جلب توجه به پوشش و آراستگی ظاهری منحصر نمی‌شود. آنها در بیان عقاید و ویژگی‌های شخصی‌شان هم اغراق می‌کنند؛ مثلاً با فخر فروشی دربارهٔ داشتن سهام سازمان‌های بزرگ یا مهارت‌های ورزشی یا هنری، می‌کوشند توجه دیگران را به خود جلب کنند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی اگر آن میزان توجهی را که احساس می‌کنند لایقش هستند از دیگران دریافت نکنند عصبانی خواهند شد و در این حالت، می‌توانند کاملاً غیرقابل پیش‌بینی، پرخاشگر و یا مهرطلب شوند. شخصیت‌های نمایشی یا هیستریونیک در وضعیت ناپایدار روانی هستند، چرا که خودباوری در آنها به میزان توجه دیگران بستگی دارد. احساساتی بودن و توجه‌طلبی مفرط به صورت الگویی فراگیر از اوایل بزرگسالی در زمینه‌های مختلف زندگی فرد گسترش می‌یابد. این افراد در ابراز هیجان غلو می‌کنند؛ برای مثال کسی که را که تازه دیده‌اند به گرمی در آغوش می‌کشند یا در جریان تماشای یک فیلم غمگین، به شکل غیر قابل کنترلی گریه می‌کنند. تمایل به جلب توجه در این افراد تا حدی است که برای رسیدن به این مقصود به کارهای نامتعارفی مثل خودزنی یا خودکشی روی می‌آورند. موارد زیر از عمده رفتارهای شخصیت نمایشی هستند: در موقعیت‌هایی که مرکز توجه نیستند، ناراحت می‌شوند و در رنج و مشقت به سر می‌برند. در تعامل‌شان با دیگران از رفتارهای نامناسبی مثل اغواگری جنسی یا تحریک‌کنندگی جنسی استفاده می‌کنند. ابراز احساسات‌شان سطحی است و به سرعت تغییر می‌کند. حرف‌ها و نظراتشان به شکلی افراطی مبتنی بر حدس و گمان و فاقد عمق و جزئیات است. تلقین‌پذیرند، یعنی به راحتی تحت تأثیر افراد یا موقعیت‌ها قرار می‌گیرند. روابط را صمیمی‌تر از آنچه واقعاً هستند، تصور می‌کنند.