رفتار درمانی دیالکتیکی
رفتار درمانی دیالکتیکی نوعی رفتار درمانی شناختی است که در سال‌های پایانی دهه‌ی هشتاد میلادی توسط «مارشا لینهان» (Marsha M. Linehan)، با هدف کمک به درمان بهتر اختلال شخصیت مرزی، معرفی و گسترش داده شد.
رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) نوعی روان درمانی برپایه‌ی رویکردهای شناختی-رفتاری است که بر ابعاد روانشناختی درمان تمرکز دارد. این رویکرد بر مبنای نظریه‌ای‌ست که می‌گوید: برخی انسان‌ها نسبت به برخی موقعیت‌های احساسی، واکنش‌های شدید‌تر و خارج از قاعده نشان می‌دهند؛ به‌ویژه در روابط عاشقانه، خانوادگی و دوستانه.
افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی دچار تغییرات شدید احساسی می‌شوند، معمولا دنیا را سیاه و سفید می‌بینند و به‌نظر می‌رسد همیشه درحال گذر از بحرانی به بحران دیگر هستند.DBT
روشی است که مهارت‌هایی را به افراد می‌آموزد که به آنها برای کنار‌آمدن با چنین موقعیت‌هایی کمک می‌کند.
بخش های رفتار درمانی دیالکتیکی:
به‌طور کلی رفتار درمانی دیالکتیکی دو بخش عمده دارد؛ روان درمانی انفرادی و روان درمانی گروهی.
۱. روان درمانی انفرادی هفتگی:
در این جلسه بر مشکلاتی که بیمار در هفته‌ی گذشته با آنها روبه‌رو شده و چگونگی رفع آنها تمرکز می‌شود. رفتارهای خود‌‌آزارانه و خودکشی‌گرایانه در اولویت قرار دارند، سپس به رفتارهایی که ممکن است مانعی بر سر درمان باشند، پرداخته می‌شود. گاهی درباره‌ی کیفیت زندگی و تلاش برای بهبود آن هم صحبت می‌شود.
در جلسه‌های تک‌نفره همچنین بر کاهش اضطراب پس از حادثه و مهارت‌های کنار‌آمدن با آن تمرکز می‌شود. درعین‌حال درمانگر به بیمار کمک می‌کند که احترام به خود و عزت نفس‌اش را افزایش دهد.
۲. رفتار درمانی گروهی هفتگی:
هر جلسه معمولا ۲ ساعت و نیم است که توسط درمانگر متخصص در رفتار درمانی دیالکتیکی مدیریت می‌شود. در این جلسه، افراد مهارت‌های متنوعی را در ۴ دسته‌ی مختلف فرا می‌گیرند؛ مهارت‌های اثربخشی بین فردی (ارتباط مؤثر)، مهارت پذیرش پریشانی (پذیرش واقعیت)، مهارت‌های تعدیل احساسات و مهارت‌های افزایش هوشیاری فراگیر.
